Makijonek Donat

Pilot myśliwski.

Urodził się we wsi Tambowka k. Witebska 19. maja 1891 r.

Wykształcenie odebrał w szkole parafialnej i trzyletniej szkole rolniczej, po których zajmował się pracą w gospodarstwie.

Do armii carskiej wcielono go 20. listopada 1911 r. Przydzielono go do 97. Liwiandzkiego Pułku Piechoty. Podczas służby w pułku złożył podanie o przeniesieniu do służby w lotnictwie. Po uzyskaniu pozwolenia dostał się na kurs mechanika lotniczego, który ukończył z wyróżnieniem.

Po ukończonym kursie, dostał w kwietniu 1912 r. skierowanie przydział do 3.Korpuśniego Awia Otriadu. Od 10.czerwca 1912 r. rozpoczął naukę w Sewastopolskiej Szkole Lotniczej, którą ukończył 7.marca 1914 r. Wraz z otrzymaniem dyplomu pilota wojskowego, dostał także awans na stopień sierżanta.

W następnym miesiącu powrócił do swego 3.KAO. Z racji przystąpienia Rosji do działań wojennych, cały oddział dostał 15. sierpnia 1914 r. awanse o jeden stopień. W zimie 1914 r. i wiosną 1915 r. Donat Makijonek wykonywał loty bojowe na dwumiejscowym Morane typ parasol.

19. czerwca 1915 r. awansowano go na stopień chorążego, oraz odznaczono krzyżem Św.Jerzego IV klasy. W lecie następnego roku skierowano go na przeszkolenie do Odessy w pilotażu myśliwca Nieuport 11. Kurs ten ukończył 12. sierpnia 1916 r. Awansowano go także na stopień podporucznika.

W grudniu tego samego roku przydzielono go do 7.IAO w Tarnopolu na Ukrainie. 7.marca 1917 r. wraz z innym pilotem zestrzelił pierwszy samolot k. wsi Świstelniki. Drugim zestrzelonym samolotem był Hansa Brandenburg B.I z Flik 7, zestrzelony samodzielnie k.Stanisławowa 11. kwietnia tego samego roku.

Kolejne zestrzelenia miały miejsce 29.kwietnia (uznane za prawdopodobne) i 29.czerwca 1917 r. Wszystkie te zestrzelenia odbyły się podczas lotów na samolocie Nieuport 21 (nr.2453).

Kolejne zwwycięstwa lotnicze odnosił podczas lotów z pil.Jaczenką, latając na Nieuport 17. Odniósł je w dniach 6.lipca, 11.lipca i 5.sierpnia. Po 20. lipca 1917 r. Donat Makijonek został dowódcą eskadry.

Lot z 5.sierpnia 1917 r. był jego ostatnim lotem jako pilota myśliwskiego. Pomimo uzyskania zwycięstwa, został postrzelony w płuco i kraksował. Skierowano go do szpitala w Sewastopolu. Podczas pobytu w szpitalu, za swe zaangażowanie i zasługi na froncie, został awansowany do stopnia porucznika i odznaczony orderem Św.Anny IV klasy z Mieczami. Łącznie za swą służbę w carskim lotnictwie dostał dziewięć wysokich odznaczeń bojowych.

8.listopada pomimo niedoleczonych ran, odszedł ze szpitala. Po powrocie do 7.IAO, dzięki Tadeuszowi Grochowalskiemu udało mu się uciec przed rewolucyjnymi samosądami żołnierzy. Dostał się do 1.Polskiego Oddziału Awiacyjno-Bojowego.

11.maja 1918 r. po rozbrojeniu 1.POA przez wojska niemieckie trafił do niewoli. Udało mu się stamtąd uciec cztery dni później. Wraz z kilkoma innymi osobami podjął próbę przedostania się do Murmańska.

Podczas pobytu w Niżnym Nowogrodzie 28.czerwca 1918 r został rozpoznany jako "biały" oficer i przez jakiś czas był osadzony w więzieniu Butyrki. Po zachorowaniu na gruźlicę, przeniesiono go na oddział szpitalny więzienia. 1.października 1918 r. udało mu się uciec.

Po ucieczce z więzienia dotarł 4.listopada na lotnisko Mokotowskie, oddając się do dyspozycji Dowództwa Wojsk Lotniczych. Skierowano go na odnowienie nawyków pilotażu na sprzęcie niemieckim. 21.listopada 1918 r. miał wypadek podczas lotu na LVG C.V.

Jednakże z powodu dużej ilości wypadków jakie mieli byli carscy piloci zorganizowano dla nich dodatkowy kurs pilotażu. Po odbyciu tego kursu, 20.stycznia 1919 r. skierowano go do 3.Eskadry Lotniczej.

Z racji oczekiwania na sprzęt przyleciał dziewięć dni później do Lublina na DFW C.V z numerem burtowym "54" (nr 808/17), który pozostał jego osobistym samolotem.

6.lutego 1919 r. wykonał swój pierwszy lot bojowy. Z racji braku jego zgody na tymczasowe przekazanie maszyny innym pilotom, miał wyloty bojowe praktycznie każdego dnia. 11.kwietnia 1919 r. odprowadził swój samolot na remont do CWL. Tam przydzielono mu nowy DFW C.V (1805/17).

Sześć dni później dołączył do 3.EL stacjonującej w Lublinie. 24.kwietnia 1919 r. 3.EL została przebazowana do Kowla. 17.maja 1919 r. wykonał swój ostatni lot bojowy. 30.maja 1919 r. objął dowództwo 3.EL. Przygotował swój oddział do powrotu do Warszawy.

Po przybyciu 3.EL do Warszawy 7.czerwca 1919 r. na odpoczynek i reorganizację, Donat Makijonek dostaje wstążkę orderową (do Krzyża Walecznych). 23.czerwca dostaje skierowanie na wyjazd zdrowotny do Zakopanego.

Po powrocie z urlopu zdrowotnego 5.września 1919 r. dostaje zakaz latania bojowego z powodów zdrowotnych. Jest nadal dowódcą eskadry. M.in. zapewnia wyposażenie eskadry w nowy sprzęt Breguet XIV.

10.marca 1920 r. ponownie powraca do sanatorium. W trakcie jego pobytu na kuracji 3.EL zostaje skierowana na front. W połowie kwietnia 1920 r. przerywa kurację i dołącza do eskadry, która znajduje się w Starokonstantynowie. Utrzymuje tam dobre relacje z mjr Jerzym Kossowskim.

20.sierpnia 1920 r. 3.EL zakończyła działania. Za swój wkład w realizację działań bojowych dostawała pochwały.

W listopadzie 1920 r. Donat Makijonek wyjechał na kolejny urlop zdrowotny. Po powrocie z urlopu nadal dowodził 3.EL. Z racji pojawienia się nowych wymogów i braku właściwego przygotowania oraz dochodzących do tego problemów zdrowotnych, od stycznia 1925 r. został przeniesiony na stanowisko komendanta parku Niższej Szkoły Pilotów w Bydgoszczy.

Z dniem 30.grudnia 1928 r. przeniesiono go w stan spoczynku w stopniu majora. Przez pewien czas pracował w wytwórni Prodmetal w Bydgoszczy. W 1938 r. przeniósł się z rodziną do Puław.

W 1940 r. został aresztowany i osadzony w więzieniu na Zamku Lubelskim. W maju 1941 r. wywieziono go do Oświęcimia. Miał nr. obozowy 16301. Zmarł w obozie. Nie jest znana dokładna data jego śmierci.

Źródła:

• Bartłomiej BELCARZ, "Donat Makijonek", Lotnictwo z Szachownicą 26/2008
• Praca zbiorowa, "Ku Czci Poległych Lotników", Warszawa 1933