Mikojan Gurewicz MiG-17F

Samolot myśliwski opracowany w biurze konstrukcyjnym Mikojana i Gurewicza będący rozwinięciem wersji MiG-17.

W 1952 roku podjęto próby modyfikacji napędu poprzez dodanie do silnika WK-1 dopalacza, nazywając nową wersję silnika WK-1F. Nowy samolot nazywano SF. Wykorzystano go do badań w locie z prędkością naddźwiękową. Pilot oblatywacz Piotr Kazmin osiągał w lotach nurkujących prędkość 1230-1250 km/h (M = 1,14 - 1,18).

Samolot otrzymał dodatkowo nowy fotel wyrzucany, bogatsze wyposażenie radionawigacyjne, oraz mógł przenosić dłuższe zbiorniki podskrzydłowe. Inną charakterystyczną cechą był zmieniony kształt hamulców aerodynamicznych.

Próby państwowe prowadzili piloci Grigorij Siedow i Konstantin Kokkinakki. Stwierdzono że dopalacz umożliwiał osiągnięcie większego pułapu, oraz zwiększył prędkość wznoszenia na dużych pułapach. Przyrost prędkości maksymalnej w locie poziomym był mniejszy od oczekiwanego. Ostatecznie samolot wdrożono do produkcji wiosną 1953 roku, dając mu oznaczenie MiG-17F.

Do Ludowego Lotnictwa Polskiego samoloty te trafiły w 1955 roku wraz z samolotami wcześniejszej wersji MiG-17. W roku 1961 używano w kraju 253 sztuki samolotów MiG-17F i Lim-5. Ostatecznie samoloty MiG-17F wycofano z eksploatacji w lotnictwie polskim w latach 60-tych. W Polsce także produkowano wersję licencyjną samolotu pod nazwą Lim-5, z licencyjnym silnikiem WK-1F pod nazwą Lis-5.

Samolot MiG-17F był jednomiejscowym średniopłatem z napędem odrzutowym o całkowicie metalowej konstrukcji. Kadłub miał konstrukcję półskorupową z pracującym poszyciem. Skrzydła skośne całkowicie metalowe z podwójnym skosem (42 i 45 stopni), z trzema kierownicami strug powietrza. Usterzenie całkowicie metalowe o konstrukcji półskorupowej. Podwozie trójpodporowe z kółkiem przednim, chowane w locie. Kabina hermetyzowana.

Wyposażenie dodatkowe składało się z radiostacji UKF R-800, zestawu do lądowania wg przyrządów OSP-48 (radiokompas ARK-5, sygnalizator przelotu MRP-48, radiowysokościomierz RW-5), stacja ostrzegawcza Syrena-2, aparatura IFF SRO-1. Do sygnalizacji była używana zamontowana na stałe elektrorakietnica EKSR-46.

Na uzbrojenie pokładowe samolotu składały się dwa działka kal. 23 mm NR-23 z zapasem amunicji 80 pocisków na każde z nich, oraz jedno działko kal. 37 mm N-37D z zapasem amunicji 40 pocisków. Dodatkowo samolot mógł przenosić dwie bomby o wagomiarze 50 lub 100 kg zawieszone na zamkach wyrzutnikach D-4-50. System celowniczy zapewniał celownik żyroskopowy ASP-4NM, oraz dalmierz radiolokacyjny SRD-1M. Rolę rejestratora strzelań zapewniał fotokarabin S-13.

Załogę samolotu MiG-17F stanowił pilot.

Silnik	WK-1F (odrzutowy)
Cišg [kN]	33,12
Rozpiętość [m]	9,628 nbsp
Długość [m]	11,36
Wysokość [m]	3,80
Powierzchnia nośna [mkw]	22,60
Masa własna [kg]	3950
Masa całkowita [kg]	6286
Prędkość maks. [km/h]	1130
Prędkość wznosz. [m/s]	65
Pułap [m]	16 470
Zasięg z dodatkowymi zbiornikami [km]	1670
Czas lotu [godz, min]	2,53

Źródła:

• Andrzej MORGAŁA, Biblioteczka Skrzydlatej Polski nr 4 "Samoloty myśliwskie w lotnictwie polskim", WKiŁ, Warszawa 1979
• Piotr BUTOWSKI, Wacław Hołyś, "TBiU 117 Samolot myśliwsko-szturmowy Lim-6bis", Wydawnictwo MON, Warszawa 1987
• Jan LIWIŃSKI, "Uzbrojenie Polskiego Lotnictwa Wojskowego w latach 1961-2000", Lotnictwo nr 6/2000
• Miłosz BOGDAŃSKI, "Od Lim-1 do Lim-5", Aeroplan nr 5-6/2003
• Piotr BUTOWSKI, "Samoloty MiG", WKiŁ, Warszawa 1987
• Jiri VRANY, Zdenek HURT, Edice Triada "MiG-17, Hawker Hurricane Mk.I, SPAD S VII/XII/XIII", Nase vojsko, Praha 1989
• Andrzej MORGAŁA, "Polskie samoloty wojskowe 1945-1980", WMON, Warszawa 1981