|
Lisunow Li-2P
\
\
Lisunow Li-2P
Lisunow Li-2P, z partii zakupionej w latach 1951-53 Źródło: Adam JOŃCA, "Barwa w lotnictwie polskim", tom IV, WKiŁ Warszawa 1985
Radziecki samolot pasażerski, będący licencyjną odmianą samolotu DC-3.
Pierwszy zakupiony samolot był poddany próbom w CAGI.
Na podstawie pomyślnych wyników badań w 1938 roku zdecydowano się na zakup licencji DC-3 do ZSRR. Technolologię produkcji opracowano w biurze kostrukcyjnym Iljuszyna. Natomiast przystosowanie do potrzeb w ZSRR (gł. przewożenia cięższych ładunków) opracowano w biurze Borysa P. Lisunowa.
Wykonano wówczas następujące zmiany:
- przeniesienie drzwi pasażerów na prawą stronę;
- zmniejszenie rozpiętości płata i zmniejszenie powierzchni nośnej;
- zastosowano silniki M-62 ze śmigłami WISz-21
Tak modyfikowany samolot był wdrożony do produkcji pod oznaczeniem PS-84 (Passażirskij Samoljet).
Pod koniec września 1939 roku rozpoczęto jego produkcję w zakładach nr.84 w Chimkach / k.Moskwy (obecnie jest to dzielnica Moskwy). Pierwsze egzemplarze seryjne pojawiające się na przełomie 1939/40 roku były tylko w wersji cywilnej. Były one napędzane silnikami Mikulina M-62.
Jesienią 1941 roku zakład nr 84 ewakuowano do Taszkientu.
Z racji dużego zapotrzebowania na transport powietrzny w czasie trwającej już wojny, w lotnictwie wojskowym utworzono jednostki transportowe. Produkcję PS-84 przestawiono wówczas z cywilnej na wojskową i od 17 września 1942 (wg innych żródeł było to w 1941 roku) roku zmieniono nazwę z PS-84 na Li-2. Produkcja wyłącznie na potrzeby wojska trwała nieprzerwanie do 1944 roku.
W 1942 roku pojawiła się odmiana towarowa ze wzmocnioną podłogą i podwoziem. Miała duże drzwi towarowe po lewej burcie kadłuba, otwierane tylko ziemi przez podniesienie ich do góry. Światła pozycyjne miała przeniesione na dół i górę płata. Dodano tłumiki płomieni z rur wydechowych, oraz instalację przeciwoblodzeniową na krawędziach natarcia skrzydeł i stateczników. Dodatkowo do instalacji paliwowej wprowadzono neutralny gaz.
Począwszy od 1944 roku wznowiono produkcję odmian pasażerskich Li-2.
Produkowano następujące wersje pasażerskie Li-2:
- Li-2P (pasażerski) - 21/28 osób
- Li-2P (pasażerski) - 14 osób
Produkcję wersji pasażerskiej zakończono w 1952 roku po wyprodukowaniu łącznie ok.2000 egzemplarzy.
Do polskiego lotnictwa cywilnego pierwsze samoloty Li-2 (w wersji Li-2T) trafiły w 1944 roku w ilości trzech egzemplarzy. Były one na stanie Wydziału Lotnictwa Cywilnego Resortu Komunikacji Poczt i Telegrafów PKiN.
W sierpniu tego samego roku obsługiwały one linie :
- Lublin - Białystok
- Lublin - Rzeszów - Przemyśl
- Lublin - Moskwa, Lwów, Wilno
Po rozformowaniu w grudniu 1945 roku 7. Samodzielnej Eskadry Lotnictwa Transportowego dziesięć Li-2T przekazano po remoncie do odradzających się po wojnie PLL "Lot".
Były one przekazane do eksploatacji w okresie od II poł. 1946 do początków 1947 roku pod znakami SP-LBA ("Antoś", kasacja 1950, po uszkodzeniach), -LBB (przekazany do wojska w 1957), LBC (rozbity w 1947), -LBD (rozbity w 1952), -LBE (kasacja w 1951), -LBF, -LBG (kasacja w 1963), -LBH (kasacja w 1964), -LBJ (przekazany do wojska w 1957). Dziesiąty egzemplarz SP-LBK nie był używany.
W roku 1945 załogi polskich Li-2 były wyłącznie rosyjskie. Dopiero od 1947 roku polskie Li-2 były pilotowane tylko przez naszych pilotów.
W PLL "Lot" samoloty Li-2P pochodziły głównie z zakupów w ZSRR. W latach 1945-47 zakupiono 20 samolotów w wersji Li-2P (SP-LAA ("Alina", wycofany w 1964), -LAB ("Baśka", wycofany w 1964), -LAC ("Celina", wycofany w 1964), -LAD ("Duśka", wycofany w 1964), -LAE ("Elka", wycofany w 1964), -LAF ("Fela", wycofany w 1961), -LAG ("Gabrysia", wycofany w 1961), -LAH ("Hela", rozbity w 1954), -LAJ ("Jasiek", wycofany w 1961), -LAK ("Krysia", wycofany w 1961), -LAL ("Lucynka", rozbity w 1955), -LAM ("Maciek", wycofany w 1955), -LAN ("Nelli", wycofany w 1961), -LAO ("Oleńka", kasacja w 1952), -LAP ("Piotruś", wycofany w 1961), -LAR ("Rena", wycofany w 1961), -LAS ("Stasiek", wycofany w 1961), -LAT ("Tomek", wycofany w 1964), -LAU ("Urszulka", wycofany w 1955), -LAW ("Wojtek", wycofany w 1955)).
Drugą partię w ilości 10 maszyn zakupiono w latach 1951-53 (SP-LKA (rozbity w 1954), -LKB (wycofany w 1969), -LKC (wycofany w 1964), -LKD (wycofany w 1966), -LKE (wycofany w 1967), -LKF (wycofany w 1969), -LKG (wycofany w 1967), -LKH (wycofany w 1968), -LKI (wycofany w 1968)).
Jeszcze w 1965 roku PLL "Lot" miał na stanie jedną wypożyczoną od wojska maszynę SP-LDA. Łącznie w barwach PLL "Lot" latało 40 maszyn Li-2 w tym 30 w wersji Li-2P.
W latach 1948-52 roku w PLL "Lot" były używane samoloty w wersji opylającej (SP-LBA, -LBB, -LBD, -LBE, -LBG, -LBJ). Były one na czas opylania w okresie maj-czerwiec dostosowywane do opylania, a po tym ponownie przywracane do wersji pasażerskiej. W latach 1951-52 zamontowano nową aparaturę rozpylającą (SP-LAA, -LAD, -LAM, -LBB, -LBD, -LBG, -LBJ), używaną do 1954 roku. Do roku 1955 używano jej na maszynach SP-LBG i SP-LBJ. Później od 1955 roku przekazano z PLL "Lot" osiem maszyn opylających do aeroklubów.
Od 1966 roku w kilku maszynach PLL "Lot" ograniczono liczbę pasażerów do 14-tu.
Od 1. czerwca 1963 (wg innych źródeł w 1967) roku z PLL "Lot" przekazano samolot SP-LKE do Zarządu Ruchu Lotniczego i Lotnisk Komunikacyjnych. Służył on do pomiaru urządzeń radiolokacyjno/nawigacyjnych na lotniskach komunikacyjnych. 1. września 1970 roku pilotowany przez kapitana Gedymina, przeleciał do Krakowa w celu przekazania go do Muzeum Lotnictwa.
Samolot Li-2P był całkowicie metalowym dwusilnikowym wolnonośnym dolnopłatem z chowanym podwoziem.
Kadłub duralowy półskorupowy.
Skrzydła metalowe wielodźwigarowe, dzielone (centropłat + dwa płaty).
Usterzenie metalowe. Stery z poszyciem płóciennym.
Podwozie chowane, z amortyzatorami olejowo-powietrznymi. Śmigła o zmiennym skoku AW-7N-161 lub WISz-21/21B.
Wyposażenie dodatkowe standardowe: radiostacja RSB-3bis A, RSB-5, albo R-800; radiowysokościomierz RW-2, radiokompas ARK-5. Pozostałe nietypowe odmiany nietypowe - opis w tekście.
Załogę samolotu Li-2P stanowiło dwóch pilotów, radiotelegrafista, nawigator i technik pokładowy. Były dopuszczalne loty z trzema lub czterema członkami załogi. Ilość pasażerów w zależności od wersji 14 do 21.
Inne fotografie / ilustracje:
Lisunow Li-2, Zarząd Ruchu Lotniczego i Lotnisk Komunikacyjnych, Źrodło: Jacek KOŃCZAK, Bolesław SZUMAN, "TBiU nr 40 Samolot transportowy Li-2", Wydawnictwo MON, Warszawa 1976 (Kliknij na powyższy rysunek aby obejrzeć jego powiększenie).
Lisunow Li-2P, SP-LKC, lotnisko w Szczecinie, Źrodło: Adam JOŃCA, "Barwa w lotnictwie polskim", tom IV, WKiŁ Warszawa 1985 (Kliknij na powyższy rysunek aby obejrzeć jego powiększenie).
Silnik   |
ASz-62IR (gwiazdowy, chłodzony powietrzem) |
Moc [KM]   |
1000   |
Rozpiętość [m]   |
28,813   |
Długość [m]   |
19,647   |
Wysokość [m]   |
5,153   |
Powierzchnia nośna [mkw]   |
91,7   |
Masa własna [kg]   |
7 600   |
Masa całkowita [kg]   |
11 000   |
Prędkość maks. [km/h]   |
320   |
Prędkość wznosz. [m/s]   |
3,5   |
Pułap [m]   |
5 600   |
Zasięg [km]   |
2 400   |
Czas lotu [godz, min]   |
3   |
Źródła:
-
Adam JOŃCA, "Barwa w lotnictwie polskim", tom IV, WKiŁ Warszawa 1985
-
Jacek KOŃCZAK, Bolesław SZUMAN, "TBiU nr 40 Samolot transportowy Li-2", Wydawnictwo MON, Warszawa 1976
-
Andrzej MORGAŁA, "Polskie samoloty wojskowe 1939-45", WMON, Warszawa 1976
|
  |