Supermarine Spitfire Mk.I

Samolot myśliwski zaprojektowany przez J.Mitchella w 1935 roku.

Samolot powstał na podstawie wymagań F37/34 Air Ministry rządu brytyjskiego, opracowanych i przedstawionych 28 grudnia 1934 roku. Już 26 marca 1935 roku przedstawiono makietę która została tego samego dnia zatwierdzona.

Prototyp o numerze K5054 wystartował do swego pierwszego lotu 6 marca 1936 roku. Wyniki prób były na tyle obiecujące, że przyspieszono wydanie nowych wymagań technicznych F16/36 dla samolotu budowanego seryjnie.

Pierwszy raz maszynę zaprezentowano publicznie 27 marca 1936 roku na pokazach w Hendon. Krótko potem bo już 3 lipca 1936 roku zamówiono pierwszą partię 310 samolotów. Twórca samolotu J.Mitchell nie doczekał się pierwszysch seryjnych egzemplarzy. Zmarł 11 czerwca 1937 roku na chorobę nowotworową. Kierownictwo nad projektem przejął wówczas Joseph Smith.

Pierwsze seryjne samoloty zaczęto dostarczać już w czerwcu 1938 roku. Produkcja była rozłożona na wiele zakładów kooperujących, a nawet małych poddostawców. Głównymi fabrykami były Vickers Armstrong Supermarine, Castle Bromwich, Cunliffe-Owen oraz Westland. Aby polepszyć zarządzanie całością produkcji zakłady Supermarine weszły w 1938 roku w skład koncernu Vickers-Armstrong Ltd.

Wyprodukowano 1556 samolotów tej wersji z dwoma odmianami skrzydeł: A i B. Pierwsze 174 egzemplarze miały zamontowane silniki Rolls-Royce Melin II, natomiast następne egzemplarze tej wersji posiadały już napęd w postaci silników w Rolls-Royce Melin III.

Wersja skrzydła A miała zamontowane uzbrojenie w postaci ośmiu karabinów maszynowych Browning Mk.II kalibru 7,7 mm (4 km-y w każdym płacie). Natomiast w skrzydle typu B montowano dwa działka Hispano-Oerlikon kalibru 20 mm i 4 karabiny maszynowe Browning Mk.II kalibru 7,7 mm (na każdy płat przypadały 2 km-y i jedno działko).

Polskie lotnictwo zakupiło przed wojną jeden egzemplarz samolotu Spitfire Mk.I o numerze L1066. Egzemplarz ten nie dotarł do Polski z powodu wybuchu wojny i ten egzemplarz skierowano do Turcji.

Polscy pioci latali na tych samolotach w okresie bitwy o Anglię podczas służby w dywizjonach brytyjskich.

Samoloty w wersji Mk.IA i Mk.IB dostarczono do dywizjonu 303 w styczniu 1941 roku. Używano ich aż do połowy lipca 1941 roku.

Następnym dywizjonem używającym tych samolotów w wersji Mk.IA był dywizjon 308 który miał je na stanie w okresie od marca do końca lipca 1941.

Ostatnią jednostką używającą odmian wersji Mk.I w okresie wrzesień-październik 1941 był dywizjon 302.

Samolot Spitfire Mk.I był konstrukcją całkowicie metalowego dolnopłata z chowanym podwoziem. Kadłub metalowy półskorupowy z poszyciem duralowym i zamkniętą kabiną pilota. Skrzydła dzielone metalowe z metalowym poszyciem. Stery metalowe kryte płótnem. Stateczniki metalowe kryte blachą duralową. Wyposażenie dodatkowe stanowiła radiostacja krótkofalowa TR9D, zastąpiona pod koniec 1940 roku radiostacją UKF TR1133A lub B. Uzbrojenie - opis w tekście. Opancerzenie dodawane było dopiero w jednostkach. Załogę samolotu Spitfire Mk.I stanowił pilot.

Silnik	Rolls-Royce Merlin Mk.II, Mk.III (rzędowy chłodzony cieczą)
Moc [KM]	1030
Rozpiętość [m]	11,23
Długość [m]	9,12
Wysokość [m]	3,48
Powierzchnia nośna [mkw]	22,48
Masa własna [kg]	2 182 - 2 200
Masa całkowita [kg]	2 418 - 2 640
Prędkość maks. [km/h]	572
Prędkość wznosz. [m/s]	12,7
Pułap [m]	9 723 - 11 500
Zasięg [km]	850

Źródła:

• Andrzej MORGAŁA, "Polskie samoloty wojskowe 1939-45", WMON, Warszawa 1976
• Krzysztof CHOŁONIEWSKI, Adam JOŃCA, TBiU 58 "Samolot myśliwski Spitfire Mk.I-V", WMON, Warszawa 1979
• Tadeusz KRÓLIKIEWICZ, "Polski samolot i barwa", WMON, Warszawa 1990