Szybowiec uczniów gimn. im.Chrzanowskiego

Szybowiec zbudowany w 1912 roku przez grupę uczniów gimnazjum im. Chrzanowskiego w Warszawie. Byli to: Wacław Jędrzejewicz (przyszły minister oświaty), Leonard Możdżeński, Wacław Niwiński i Lech Niemojewski (późniejszy publicysta).

Szybowiec był projektu Witolda Rumbowicza i Tomasza Flegiera. Młodzi konstruktorzy doświadczenie swe zbierali pracując uprzednio przy budowie samolotu Zbierańskiego i Cywińskiego. Patronat nad budową szybowca objęła fabryka papieru w Jeziornie.

Sam szybowiec był w układzie Chanute'a - czyli pilot zajmował pozycję wiszącą, a zamiast podwozia używał swych nóg. Sterowanie odbywało się poprzez wychylanie ciała i zmianę położenia środka ciężkości.

W lecie 1912 roku w Klarysewie pod Warszawą wykonano wiele lotów. Najlżejszy z konstruktorów - oblatywaczy Jędrzejewicz wykonał loty na dystansie od 200 do 300 metrów osiągając wysokość do 20 metrów.

Szybowiec został rozbity w jednym z lotów Jędrzejewicza kiedy to pękł pręt bambusowy podtrzymujący pilota. Sam Jędrzejewicz był ponoć dość ciężko potłuczony.

Szybowiec miał konstrukcję drewnianą w układzie dwupłata. Kadłub był wykonany z prętów bambusowych. Skrzydła drewniane kryte płótnem. Usterzenie skrzynkowe. Załogę szybowca stanowił pilot.

Rozpiętość [m]	7,6
Długość [m]	4,0
Wysokość [m]	1,2
Powierzchnia nośna [mkw]	18,0
Masa własna [kg]	18-25
Masa całkowita [kg]	75
Obciąż. pow. skrzydeł [kg/mkw]	4,2
Doskonałość [-]	7
Opadanie min. [m/s]	1,5
Prędkość lotu [km/h]	36

Źródła:

• Andrzej GLASS "Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939", WKiŁ, Warszawa 1977