|
|||||||||||||||||||||||||||
| Dokumentacja | Narzędzia | Techniki | Galerie | Projekty | Nowości | Linki | Prawa autorskie | |||||||||||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
GMC CCKW-353, Hasegawa, skala 1:72
Historia powstaniaTen 2,5 tonowy półciężki samochód ciężarowy był podstawowym środkiem transportu taktycznego w armii Stanów Zjednoczonych podczas II WŚ. Znany jako "Jimmy" albo "dwu i pół tonówka" (z ang "deuce-and-half") był w użyciu na praktycznie wszystkich frontach na jakich toczono walki. Wyjściowym modelem był komercyjny pojazd ACKWX-353 do użytku cywilnego zamówiony również przez rząd francuski. Korporacji GMC podlegała firma z Chicago Yellow Truck & Coach Mgf - jej specjalnością była produkcja ciężkich autobusów. Jako że zapotrzebowanie rynku na pojazdy tego rodzaju nie było przez zarząd GMC ocenione na zbyt duże, w związku z tym nie przewidywano dużych zamówień i nie rezerwowano odpowiednich mocy produkcyjnych. Co najciekawsze możliwości produkcyjne GMC w ZSRR oceniano na zbliżonym poziomie co cały przemysł samochodowy u naszego wschodniego sąsiada. Znany szerzej model wojskowy został wdrożony do masowej produkcji w styczniu 1941 roku, która osiągnęła fenomenalną ilość wyprodukowanych egzemplarzy. Samochody te oznaczono jako "type COE - Cabine Over Engine" (z ang. kabina nad silnikiem). We wrześniu 1941 roku podpisano kontrakt na produkcję ciężarówek z inną obudową silnika i przesunięciem kabiny za silnik. Dawało to lepsze rozłożenie ciężaru na osie oraz polepszało własności użytkowe. Potrzebne było też przekazanie produkcji do innych przedsiębiorstw z racji dużego zapotrzebowania - w związku z tym dokumentację produkcyjną przesłano do zakładów Studebacker Corp. of America. W 1943 roku produkcja w zakładach GMC była ciągła przez 24 godziny na dobę, a każdy nowy samochód opuszczał linię produkcyjną co cztery minuty. W zakładach GMC produkowano na potrzeby armii modele ACKWX-353, AFWX-354, CCKW-352 oraz CCKW-353. Były to cywilne modele z platformami z burtami dla przewożenia ludzi i ładunków. Modele CCKW-352 i CCKW-353 różniły się ramą z różną bazą odpowiednio 145 i 162 calową. Ciężar przewożonego ładunku wynosił 3 tony w modelu ACKWX-353, pozostałe trzy modele miały ładowność 2,5 tony. Modele ACKWX-353, CCKW-352 i CCKW-353 miały napęd na wszystkie trzy mosty. Jedynie model AFWX-354 miał napęd na dwa mosty (środkowy nie był napędzany). Jedynie ten model był zaprojektowany jako "type COE". Jego kabina była dwuczęściowa i mogła pomieścić do pięciu osób. Reszta modeli mogła pomieścić w kabinie dwie osoby. Wszystkie modele produkowane przez GMC miały mechanizm przenoszenia napędu w postaci demultiplikatora. Niektóre modele miały zamontowane z przodu wyciągarki. Wszystkie modele GMC wyposażono w standardowe dla armii USA możliwości holowania (zaczepy i inne wyposażenie). Ciężarówka CCKW-353 była napędzana silnikiem GMC 270 o mocy 140 hp, mogąc jechać z maksymalną prędkością 45 mil/godz., z masą maksymalną 5175 kg. Do jazdy po szosach można było wyłączać napęd na przednią oś. W roku 1943 otwarta kabina stała się standardem produkcyjnym, który wprowadzono w celu uproszczenia produkcji i w ramach oszczędności surowców. Wiele samochodów tego typu z poprzednim zamkniętym modelem kabiny zostało przebudowanych do skromniejszego standardu. Niektóre samochody zostały wyposażone w okrągłą prowadnicę z podstawą karabinu maszynowego zamontowaną nad kabiną. Celem tego rozwiązania była możliwość prowadzenia ognia przeciwlotniczego, oraz w obronie w przypadku wejścia zastawioną pułapkę. Celowniczy zamontowanego karabinu maszynowego podczas obsługi / używania uzbrojenia stał na siedzeniu pasażera w środku kolistej prowadnicy. Podstawowe modele odmian transportowych były wyposażone w jeden z trzech rodzajów platform: całkowicie stalowej, stalowej z drewnianymi burtami oraz całkowicie drewnianej. Każdy z tych trzech typów platform posiadał składane ławki mogące zabrać do szesnastu w pełni wyposażonych żołnierzy, lub po złożeniu ich samochód mógł służyć do przewożenia ładunku. Dodatkowo standardowa rama w miejsce platformy mogła być wyposażona w wiele dowolnych wersji nadwozia m.in. w specjalne wyposażenie do przewożenia bomb, wywrotkę, wyposażenie do przewozu żywego inwentarza, cysterny na paliwo lub wodę i transportera z podnośnikiem (do obsługi samolotów). Montowano także nadwozia typu van ze specjalistycznym wyposażeniem np. ruchome warsztaty, banki krwi, warsztaty naprawcze artylerii czy wozy łączności. Wiele samochodów było zakupionych przez instytucje rządowe bez konkretnych nadwozi, które po ich dostosowaniu do specyficznego przeznaczenia były montowane później. "Jimmy" był także w użytku podczas wojny w Korei - US Army miało te samochody na swym wyposażeniu aż do 1956 roku. Podczas II WŚ i po jej zakończeniu rząd USA wysyłał setki tych samochodów do Wielkiej Brytanii, Niemiec, Francji, Holandii, Argentyny i innych mniejszych państw. W 1985 roku Armia Francuska miała na stanie ostatnie 5000 tych ciężarówek. Łącznie wyprodukowano ponad 800 tyś. tych samochodów, z czego w zakładach GMC 562 750 egzemplarze. Materiały źródłowe:
1) L.B. Kaszczejew, "Awtomobili Lend-Liza", wyd. Tornado, Ryga 2000 Opis modelu
Model został zrobiony prosto z pudełka
Podwozie wymagało więcej pracy w związku z bardziej skomplikowanymi kształtami oraz kilkoma ubytkami po wypychaczach. Wymagało to zaszpachlowania oraz wyszlifowania. Niestety nie udało mi się usunąć podstawowej i poważnej wady ramy - jej zdeformowania. Była ona delikatnie wygięta do góry, co spowodowało dodatkowe problemy przy montażu kół oraz platformy. Dodatkowa praca (ale wynikająca z podziału technologicznego modelu) czekała mnie przy przygotowaniu mostów i ich montażowi z miedzianymi osiami (dołączonych w zestawie) oraz elementami wału napędowego. Dopiero po pomalowaniu całości ramy podwozia i reszty elementów mogłem się zabrać za brudzenie. Krawędzie zostały uwypuklone ołówkiem artystycznym, i została sklejona cała rama wraz z elementami zespołu napędowego. Rura wydechowa została pokryta pigmentem "Rust" firmy Tamiya. Dopiero potem został naniesiony wash (wg metody opisanej w Malowanie zabrudzeń, cz.1 ). Podwozie (bez kół) było gotowe.
Po ramie przyszedł czas na koła. Obrobione i oszlifowane dopasowałem najpierw do osi. Następnie pomalowałem najpierw na kolor Olive Drab. Po wyschnięciu farby na felgach i osłonach osi - pomalowałem na odpowiedni kolor opony. Mając już wyschniętą farbę na oponach zająłem się "brudzeniem" opon i felg w sposób podobny do tego w jaki zostało to zrobione przy ramie podwozia. Odczekałem na wyschnięcie farby olejnej (ok. 3 dni) i zabrałem się do montażu kół na osie. Nie było problemem zamontować koła na osie przednią i skrajną tylną. Zgadzała się symetria i punkty styku z podłożem. Problemy zaczęły się przy montażu kół na środkowej osi. Dało się we znaki wygięcie ramy podwozia i koła ze środkowej osi wogóle nie dotykały podłoża.
Koniecznym było nawiercenie większych otworów w osłonach osi w kołach. Za wypełniacz w tych większych otworach robił dwuskładnikowy klej epoksydowy Poxipol. Był naniesiony na osie i do otworów w kołach. Podwozie ustawione na równej i gładkiej powierzchni umożliwiało dokładanie kół z boku (dosłownie), oraz pozwalało na utrzymanie i ustawienie symetrii całego podwozia.
Platformę udało mi się przygotować bez większych problemów. Czas w większości poświęciłem na czyszczenie drobnych nadlewek w szparach między deskami oraz na zaszpachlowanie i wyszlifowanie śladów po wypychaczach. Całość platformy po sprawdzeniu dopasowania do podwozia pomalowałem na kolor Olive Drab.
Następnie przyszedł czas na nałożenie kalkomanii. Klapę osłony silnika pomalowałem błyszczącym lakierem bezbarwnym i nałożyłem kalkomanie. Na następny dzień ponownie zabezpieczyłem je drugą warstwą błyszczącego lakieru bezbarwnego, a na koniec położyłem półmatowy werniks. Po jego wyschnięciu zrobiłem brudzenie całego podzespołu tak samo jak w poprzednich etapach. Pomalowany został także tent osłaniający od góry i z tyłu kabinę kierowcy, oraz reflektory i rama z szybą.
W końcu przyszedł czas na sklejenie wszystkiego w całość. Najpierw została przyklejona kabina z okapotowaniem silnika. Do niej dokleiłem przygotowane wcześniej reflektory. Następnie dokleiłem kierownicę w kabinie kierowcy. Dopiero po tym zabrałem się za przyklejanie ramy z szybami i płóciennego tentu nad kabiną. W dalszej kolejności przyklejona została paka z burtami. Jako że nie do końca udało mi się wyprostować ramę to były drobne problemy z przyklejeniem do niej paki. No i oczywiście model też stracił sporo na geometrii. Po wyschnięciu kleju poprawiony został w kilku miejscach wash. Model można było uznać za zakończony.
Model jest raczej prosty w budowie, a części są dobrze dopasowane. Wymaga nieco skupienia się przy budowie podwozia oraz podczas sklejania tentu z ramą szyb do kabiny kierowcy. Poza tym jest bardziej pracochłonny niż zwykły czterokołowy gazik, z racji większej ilości elementów i trójosiowego podwozia. Jego jedyną i trudną do usunięcia wadą jest wykrzywiona w pałąk rama podwozia, która bardzo zniekształca model.
Lakiery
|
|||||||||||||||||||||||||||
| 05.04.2009 © Modelarstwo PawłaP |
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)